Jedną z najbardziej pożądanych umiejętności XXI wieku jest rozwiązywanie problemów. Technika gniazda to grupowy sposób na pomoc w rozwiązywaniu problemu. Każda osoba ma prawo zgłosić problem, w którego rozwiązaniu może poprosić grupę. Nauczyciel może zaproponować rozwiązanie problemu uczniowi w taki sposób, ale bez zgody ucznia nie może przedstawić jego problemu na forum. Nauczyciel może przedstawić swój problem. Pierwsze gniazdo, które poprowadziłam w klasie, było poświęcone mojemu problemowi.
Grupa siada w kręgu. Jedna chętna lub wyznaczona osoba mierzy czas każdej z trzech części. Każda część trwa 5 minut.
W pierwszej części osoba zgłaszająca problem opowiada o nim.
W drugiej części uczestnicy zadają pytania, które pozwalają im zasięgnąć więcej informacji na temat problemu, uzupełnić informacje lub dopytać o kwestie niezrozumiałe. Kiedy prowadzimy gniazdo pierwszy raz, można zadać pytanie: jakie pytania chcielibyście jeszcze zadać? czego nie zrozumieliście?
W trzeciej części osoba zgłaszająca problem siada tyłem do uczestników kręgu i słucha ich sposobów rozwiązania problemu. Kiedy prowadzimy gniazdo pierwszy raz, to można zadać pytanie: co mi poradzicie? jak rozwiązalibyście problem? jakie rady mogę dostać od was?
Po 5 minutach odwraca się twarzą do uczestników kręgu i wskazuje jedną osobę, z którą podzieli się po upływie określonego czasu (kilku dni, tygodnia, 2 tygodni, miesiąca) przyjętymi rozwiązaniami i wypracowanym efektem. Jeżeli po upływie umówionego czasu zgłaszający problem nie odezwie się, to wskazana osoba kontaktuje się z nim sama i pyta o wdrożone rozwiązania. Może też zdarzyć się, że czas zaplanowany pierwotnie będzie zbyt krótki. Warto poinformować, że potrzeba go więcej.
Mój pierwszy problem zgłoszony do wspólnego rozwiązania brzmiał: moi uczniowie nie przygotowują się do lekcji w domu (mieliśmy umowę, że nie zadaję do domu, ale uczniowie w formie refleksji pisemnej lub przemyśleń lub przeczytania notatek przygotowują się do lekcji). Rad otrzymałam wiele. Były one głównie oparte na motywatorach zewnętrznych: kolekcje minusów zamienianych w ocenę niedostateczną, pisanie uwag informacyjnych do rodziców. Wysłuchałam, ale tych rozwiązań nie wdrażałam. Spodobało mi się określanie terminów na poprawy, choć pozostałam przy ich wielokrotności czy czas przed rozpoczęciem lekcji na przypomnienie materiału. Wspólne poszukiwanie rozwiązań, szczególnie dotyczące wspólnych problemów, wspiera odpowiedzialność uczniów:
- angażują się w realizację przydzielonych im zadań, ale równocześnie pomagają innym,
- interesują się pracą wykonywaną przez innych członków zespołu i udostępniają istotne informacje,
- koncentrują się na rozwiązywaniu problemów, a nie na obwinianiu innych za niepowodzenia.
Komentarze
Prześlij komentarz