Inspirownia edukacyjna

Kolejny raz sklep Lidl przyszedł mi z pomocą. W szukaniu pudełek po nabiale pomagały mi moje dzieci, które były niezbyt szczęśliwe, że proszę je przeglądanie półek w chłodziarce, gdzie jest jak najmniej jogurtów, śmietan czy kaszek w pudełku. Łowy okazały się skuteczne i z nowymi 4 pudłami opuściłam sklep. Cel jaki postawiłam lekcji to poznanie zasad zapisu rzeczowników zakończonych na -ia i -ja. Kryteria sukcesu to: - zapisuję rzeczowniki kończące się w mianowniku liczby pojedynczej na -ja, -ia w innych przypadkach zgodnie z zasadami, - wykorzystuję informacje o wymowie rzeczowników zakończonych na -nia, - stosuję poznane zasady w pisowni wyrazów. Omówiliśmy zasady, uczniowie wykonali do nich samodzielne notatki graficzne, wykonaliśmy ćwiczenia. Zmierzyliśmy się z utrwalaniem zasad podczas dyktanda na plecach, http://inspirowniaedukacyjna.blogspot.com/2018/09/dyktando-na-plecach.html a po nim zaproponowałam tworzenie gier planszowych. Zadaniem grup było

Aby zobrazować pojęcie streszczenia tekstu poprosiłam uczniów by z 4 klocków, które przygotowałam, zbudowali dom. Uczniowie w różny sposób wykonali to zadanie. Następnie poprosiłam uczniów by do zbudowania domku użyli tylko 2 klocków. I zapytałam co to ma wspólnego z lekturą, którą omawiamy - "O tym, co Alicja odkryła pod drugiej stronie lustra."  Odpowiedź, wsparta rozmową kierowaną, od razu została udzielona. Uczniowie bez problemu powiedzieli, że chodzi o tekst opowieści oraz o opowiedzenie jej własnymi słowami, czyli skrócenie. Uczniowie postawili cel do pracy lekcyjnej: Cel: dowiem się jak pisać streszczenie Zanim zaczęliśmy pracę nad pisaniem streszczenia poprosiłam uczniów by swoimi słowami opowiedzieli z czym kojarzy im się streszczenie. Świetnie poradzili sobie z tym zadaniem. Przeszliśmy do przeczytania podręcznikowej definicji streszczenia, a po niej wyświetliłam uczniom filmik prezentujący metodę Cornella. Taką też metodą uczniowie mi

Po lekcji związanej z formułowaniem opinii na temat książki "O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra" L. Carrolla moje dwie uczennice- Tosia i Natalia z kl. 6, napisały wspaniałe opinie, starając się podążać drogą wyznaczoną przez kapelusze myślowe de Bono. Brawo! Natalia G. kl. 6c Niedawno przeczytałam lekturę pod tytułem ,,O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra” Lewisa Carrolla,w przekładzie Macieja Słomczyńskiego. Książka opowiada, o Alicji, która trafia do świata, w którym spotyka niezwykłe postaci, nie tylko z bajek i rymowanek, ale i zupełnie nowe. Przeżywa razem z nimi przygody, które przekraczają nawet jej bujną wyobraźnię. W jej przeżyciach nie zabraknie postaci wzbudzających sympatię, jak i tych irytujących, przez które mamy ochotę krzyknąć do głównej bohaterki, żeby zrobiła co innego.     Czytając, na pewno  większość osób zadaje sobie pytanie, co zrobilibyśmy na jej miejscu? Jakie rozwiązanie byłoby lepsze? Autor daje nam napr

Lekcja na temat  układu wydarzeń w lekturze może być żmudnym wypisywaniem ciągu zdarzeń, który nastąpił w lekturze. Może również zaskoczyć i uruchomić naszą wyobraźnię- być jak pudding w książce "O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra," który możesz zjeść, ale też w który możesz wpaść. Puddingiem, w który można wpaść było wykonanie gry przez uczniów, a puddingiem do zjedzenia było ułożenie wydarzeń. Cel jaki postawiliśmy do pracy to praca nad układem wydarzeń. Uczniowie już podczas wczorajszej lekcji nt. elementów świata przedstawionego podzielili je na fantastyczne i realistyczne. Cel: uporządkuję wydarzenia przedstawione w lekturze Kryteria sukcesu: - wykonam grę z zdaniami, które będą ilustrowane wydarzeniami z książki, - wydarzenia na planszy powinny być ułożone chronologicznie, - przedstawię przynajmniej 6 wydarzeń, - napiszę instrukcję do gry. Uczniowie na wykonanie gry mieli godzinę, potem mogli przetestować swoją plansz

Na pierwszej lekcji dotyczącej omawiania lektury warto posłuchać uczniowskich opinii. Do tego celu zaproponowałam metodę 6 myślowych kapelusz Edwarda de Bono. Zanim jednak weszliśmy do klasy mogliśmy przejść na drugą stronę lustra, tak jak zrobiła to Alicja, bohaterka książki. Na stoliku postawiłam lustro, zadaniem uczniów było przejść na jego drugą stronę. Mogli przejść w różny sposób na drugą stronę- pod, obok, nad lustrem. W ten sposób przypomnieliśmy także informacje o przyimku i wyrażeniu przyimkowym. Cel: potrafię wyrazić opinię na temat lektury „O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra.” Postanowiłam, że na razie pracę rozpoczniemy w 5 grupach, bez kapelusza niebieskiego. Przed wejściem do klasy uczniowie losowali grupę, w której będą pracowali. Losy to były kartki z kapeluszami w rożnych kolorach.  Każdy kapelusz był oznaczony informacją nt zadania czekającego grupę. Uczniowie mieli 10 min. na przygotowanie opinii zgodnej z opisem umieszczonym n

Czasem szkoła przypomina mi więzienie, gdzie zakazy ustalane są odgórnie, nie brakuje przymusu, ale brak jest zaufania. Do takiej refleksji skłoniły mnie uczniowskie wyznania. W poniedziałkowy poranek prowadząc zajęcia filozoficzne zapytałam swoich uczniów o wybór, którego musieli dokonać rano. Większość z nich powiedziała, że oscylowała pomiędzy pójściem do szkoły a nieobecnością. Niektórzy z nich chcieli nawet symulować chorobę. Dlaczego miejsce, w którym spotykają się z rówieśnikami, poznają świat i siebie oraz spędzają mnóstwo czasu jest związane z taką udręką? Powodów pewnie jest sporo. Poruszę tylko dwa z nich- brak zaufania i przymus. W czasie wakacji mogłam podziwiać przydrożne sklepiki szwedzkie, w budkach lub na wozach, oferujące na sprzedaż dary ziemi. Nikt nie pilnował towaru, ceny były podane, pieniądze wrzucało się do puszki. Ta luterańska idea powszechnego zaufania bardzo mnie ujęła. Od razu przyszły mi do głowy wszelkie loterie szkolne, kiermasze, zbiórki

Jak powtórzyć wiadomości o rzeczowniku by nie zanudzić uczniów? Zagrać w klasy, użyć kostki do gry i zaproponować pracę w grupach na dworze. Nie miałam kredy, więc wykorzystałam zadrukowane po jednej stronie kartki do napisania pierwszych liter przypadków. Poprosiłam by uczniowie podzielili się na zespoły i przystąpiliśmy do powtórzenia. Najpierw uczeń rzucał kostką i skakał o tyle pól, ile wyrzucił. Gdy zatrzymał się na polu z literą przypadka, osoba stojąca za nim w kolejce podawała wyraz oraz liczbę, np uczeń stanął na polu D, usłyszał, że ma podać formę wyrazu linijka w lmn, uczeń podawał odpowiednią formę wyrazu- linijek. Grupa sprawdzała poprawność. Każdy liczył sobie punkty i pozytywnie zaskoczyło mnie to, że nie były one ważne dla uczniów. Ucieszyło mnie to, bo to sygnał, że elementy oceniania kształtującego stosowane na lekcji wyrabiają w uczniach pewne nawyki. Po wykonaniu kilku rund zmodyfikowałam zasady. Wyrzucona liczba oczek, jeśli była parzysta, oznaczała podanie rzeczow